Τη νύχτα μεταξύ 15 και 16 του περασμένου Ιουνίου, o Karim Alimi, ένας νεαρός Τυνήσιος μπλόγκερ, αγωνιώντας -όπως ισχυρίζονται ορισμένοι- για την μοίρα της μετάβασης στη χώρα του , αυτοκτόνησε . Ήταν μία από τις φωνές της επανάστασης της 14ης Ιανουαρίου, που εναντιώθηκαν στο καθεστώς.
O Karim Alimi
Ωστόσο, περιέργως η αυτοκτονία του, αν και τόσο συμβολική, είχε χλιαρές αντιδράσεις , λίγα σχόλια και μηδαμινή αλληλεγγύη , ακόμη και από τους μπλόγκερς, που είναι τόσο καταξιωμένοι στην Τυνησία και πολύ περισσότερο στη Δύση. Δεν μίλησε ούτε καν,η Lina Ben Mhenni, , η συλλέκτρια βραβείων -ένα εκ των οποίων παρέλαβε από τα χέρια του Gianni Alemanno* αν λέει κάτι αυτό, -και υποψήφια για το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη: η τέλεια, δηλαδή, προβολή της Δυτικής αφήγησης για την ” Επανάσταση των Γιασεμιών “, η οποία εξαφάνισε τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της λαϊκής εξέγερσης που ανέτρεψαν το καθεστώς, δηλαδή τους νεαρούς προλετάριους και τους λούμπεν του περιθωρίου της “βαθιάς”, Τυνησίας , εκείνης των παράκτιων περιοχών και των μητροπολιτικών συνοικιών των απόκληρων.
Η αυτοκτονία του Alimi συνέβη στο αποκορύφωμα του κύματος των ταραχών, της βίας στους δρόμους, των επιθέσεων και των εμπρησμών σε κρατικά ιδρύματα ,και στις έδρες των συνδικάτων και των προοδευτικών κομμάτων, που διαπράχθηκαν από συμμορίες Σαλαφιστών και μικροεγκληματίες που λέγεται ότι ενθάρρυναν ή ενορχήστρωσαν, από το παρασκήνιο, κάποιοι από τους ηγέτες του παλαιού καθεστώτος,το οποίο ασκεί ακόμη μεγάλη επιρροή. Το πρώην ενιαίο κόμμα, ο Συνταγματικός Δημοκρατικός Συναγερμός (RCD), εξακολουθεί να είναι βαθιά ριζωμένο στα δίκτυα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στα κρατικά όργανα ασφαλείας.Η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, οι μυστικές φυλακές, τα βασανιστήρια των κρατουμένων και των φυλακισμένων συνεχίζονται σαν να μη συνέβη τίποτε. Την ίδια περίοδο, ο Beji Caid Essebsi, ο πρώην υπουργός Εσωτερικών του Ben Ali και πρώην επικεφαλής μιας εκ των προσωρινών- μετά την επανάσταση- κυβερνήσεων, κάνει μεγάλη προσπάθεια για να ανασυντάξει ένα νέο κόμμα ,με στελέχη του έκπτωτου καθεστώτος.
Αν την αρχή αποτέλεσαν οι ταραχές με την ταινία ΄΄Περσέπολις’’, η πολιορκία στο Πανεπιστήμιο της Manouba στην Τύνιδα, η λεηλασία του κινηματογράφου Afric’Art, οι επιθέσεις εναντίον καλλιτεχνών και δημοσιογράφων (για να αναφέρουμε μόνο μερικά γεγονότα, μεταξύ πολλών άλλων), ο νέος κύκλος της βίας, με την υπερ-ισλαμιστική σφραγίδα και με την αντεπαναστατική διάθεση , εγκαινιάστηκε τη νύχτα μεταξύ 10 και 11 Ιουνίου με την καταστροφή κάποιων έργων τέχνης που εκτίθεντο στο Μέγαρο τέχνης Εl Ebdellia, στη Marsa, κοντά στην Τύνιδα και τα οποία οι Σαλαφιστές θεώρησαν βλάσφημα. Αντί να καταδικάσουν την αποτρόπαιη πράξη, οι Υπουργοί Εσωτερικών και Θρησκευμάτων – και οι δύο μέλη του Ennhada, του ισλαμικού κόμματος που ηγείται στη μεταβατική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Hamadi Jebali-επικύρωσαν την απόφαση της βλασφημίας. Ακόμα και ο Υπουργός Πολιτισμού, ο ανεξάρτητος και πολύ κοσμικός Μεχντί Mabrouk, κοινωνιολόγος επί του μεταναστευτικού,που στο παρελθόν είχε πρωτοπόρες θέσεις, έσπευσε να διατάξει το κλείσιμο της έκθεσης και του μεγάρου και να καταγγείλει τους καλλιτέχνες και τους διοργανωτές, επίσης για βλασφημία. Το περιστατικό χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση για να προβεί σε περαιτέρω καταστολή και να αυξήσει την προπαγάνδα ενάντια στους εχθρούς του Ισλάμ και τους ”αριστερούς και δεξιούς εξτρεμιστές.”
Ορίσαμε ως συμβολική την αυτοκτονία του Alimi. Στην πραγματικότητα, η επανάσταση όπως και η αντεπανάσταση, εκδηλώνονται με μια πράξη αυτοκτονίας. Η διαδικασία που θα οδηγήσει στο τέλος του καθεστώτος του Μπεν Αλι επιταχύνθηκε, όπως είναι γνωστό, μετά την δημόσια αυτο-θυσία του Mohamed Bouazizi : αυτοπυρπολήθηκε- μια αυτοκτονία ανάμεσα σε τόσες ,πριν και μετά την 14η Ιανουαρίου, αλλά και σήμερα- που θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα. Αντίστοιχα, η αντεπανάσταση, η οποία δεν έπαψε ποτέ να υπονομεύει τη λεγόμενη μετάβαση εκδηλώνεται με πολύ έντονο τρόπο, με την αυτοκτονία του μπλόγκερ.
H αστυνομία καταστέλλει τους απεργούς.
- Δεν μένει παρά να μετατραπούν σε Σαλαφιστές
Γελοιογραφία του Imed Ben Hamida
Απειλή δεν αποτελεί μόνο ο φανατισμός του κόμματος Ennhada ,η βία των Σαλαφιστών ή τα δίκτυα του εξωτερικού, που , κοιτάζοντας με στραβό μάτι τη δημοκρατική μετάβαση, στηρίζουν με τη δύναμη των πετροδολαρίων τους ιεροκήρυκες του Ουαχάμπι, αλλά πάνω απ ‘όλα είναι η κυβερνητική ,και όχι μόνο, ανοησία, σε ο,τι αφορά στην επίλυση των σοβαρότατων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της χώρας, κατά κύριο λόγο της ανεργίας που καλπάζει, της δραματικής ανασφάλειας και των ουσιαστικών περιφερειακών ανισοτήτων. Η ίδια πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση, που συχνά παγιδεύεται σε μάταιες συζητήσεις για την αραβο-μουσουλμανική ταυτότητα της Τυνησίας, δεν μπορεί, με λίγες εξαιρέσεις, να οργανώσει ορθολογικά τις ανάγκες, τις απαιτήσεις και τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Και ούτε μπορεί να διεξάγει μια συνεπή μάχη όσον αφορά τα πολιτικά δικαιώματα , για τα οποία έχει γίνει τόση συζήτηση, την ελευθερία έκφρασης , κλπ.
Αρκεί να αναφέρουμε τη χλιαρή αντίδραση, -ούτε καν μια απεργία πείνας – σε ένα πολύ σοβαρό γεγονός που συνέβη πρόσφατα. Στις 25 Ιουνίου, το Εφετείο του Μοναστηρίου επικύρωσε την καταδίκη σε επτάμισυ χρόνια φυλάκιση , συν ένα πρόστιμο των 1.200 δηναρίων, στον Jabeur Mejri, έναν τριαντάχρονο από τη Mahdia, ο οποίος δημοσίευσε στο Facebook εικόνες του Μωάμεθ που κρίθηκαν βλάσφημες. Ένας άλλος νεαρός, ο Ghazi Béji, καταδικάστηκε με την ίδια ποινή , ερήμην, αφού κατόρθωσε να διαφύγει στην Ευρώπη όταν αποκαλύφτηκε η υπόθεση. Δια στόματος του επίσημου εκπροσώπου του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κοσμικός Moncef Marzouki, ιστορικός αντίπαλός του Μπεν Αλί και κάποτε δραστήριος υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενέκρινε πρωτοδίκως τη δυσανάλογη βαριά ποινή των δύο νεαρών ανδρών.
Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθούν η σύγκρουση που χαρακτηρίζει τις σχέσεις μεταξύ της Τρόικας της κυβέρνησης (του συνασπισμού μεταξύ Ennahda και των κοσμικών κομμάτων Ettakotol και CPR), η οποία επιδεινώθηκε από την ένταση ,μεταξύ του πρωθυπουργού και του Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία ακολούθησε μετά τη μονομερή απόφαση του Jebali να εκδώσει τον Baghdadi Mahmoudi, πρώην πρωθυπουργό του Καντάφι.
Με λίγα λόγια, η μετάβαση της Τυνησίας προαναγγέλλεται βασανιστική, μακρά και δύσκολη. Αν βέβαια κάποιο νέο κύμα ακτιβισμού και λαικών εξεγέρσεων δεν την επιταχύνει.
* O Gianni Alemanno είναι ο δήμαρχος της Ρώμης. Θα μπορούσε κανείς να τον ονομάσει μετανεοφασίστα. . Διήνυσε έ όλη την καριέρα του στο Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα, που μετονομάστηκε σε Εθνική Συμμαχία το 1995 και συμμάχησε με την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι για να διαλυθεί το 2009 μέσα στο IlPopolo della Libertà το “ενιαίο μεγαλύτερο κόμμα ˮτου Μπερλουσκόνι. Το Βραβείο της Ρώμης για την Ειρήνη και την Ανθρωπιστική Δράση, ύψους 25.000 ευρώ, τα οποία χορηγούνται από την ENEL, την ιταλική εθνική εταιρεία ηλεκτρισμού, καθιερώθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο της Ρώμης το 1994. Απονεμήθηκε στον Ιωάννη Παύλο ΙΙ, τη Μητέρα Τερέζα , τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα,κλπ.
UMMA 
